द्राक्षा म्लानमुखी जाता
शर्करा चाश्मनां गता |
सुभाषितरसास्वादात
सुधा भीता दिवंगता ||
Draksha mlaanmukhee jaataa, sharkara ch ashmtam gtaa|
subhaashitrsaasvaadaat sudha bheeta dvangtaa ||
संस्कृत भाषेतील सुभाषिते इतकी अवीट गोडीची आहेत की त्यांच्या रसास्वादापुढे द्राक्षे बेचव वाटतात,
साखरेचे खडे दगडासमान वाटतात आणि अमृतही घाबरून स्वर्गात पळून जाते.
साखरेचे खडे दगडासमान वाटतात आणि अमृतही घाबरून स्वर्गात पळून जाते.
Maxims/ Subhashita's in the Sanskrit language are so sweet that even the Elixir is afraid of its sweetness and it left back to heaven. Grapes got dried and sugar became stone.
this maxim talks about the importance and capacity of the beautiful language.
No comments:
Post a Comment